Zespół Szkół w Czarnem na Pomorzu ma wspaniałego patrona. Dzięki staraniom i uporowi rodziców oraz władz miasta została nim Danuta Siedzikówna ps. „Inka”, legendarna sanitariuszka 5 Wileńskiej Brygady Armii Krajowej.
Uroczyste nadanie szkole podstawowej i gimnazjum w Czarnem imienia Danuty Siedzikówny odbyło się w piątek. Inicjatywa wyszła od małżeństwa Lidii i Mariusza Biroszów, którzy – zafascynowani losami i postawą dzielnej sanitariuszki – postanowili zrobić wszystko, aby umożliwić dzieciom i młodzieży w Czarnem poznanie jej historii, a przez to – umocnić w młodych ludziach postawę patriotyczną. Biroszowie zawiązali komitet społeczny na rzecz nadania imienia „Inki” Zespołowi Szkół w Czarnem. W gronie promotorów tej idei finalnie zasiedli między innymi: Anna Fotyga – była minister spraw zagranicznych, a dziś przewodnicząca Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony w Parlamencie Europejskim, płk Sławomir Milewski – dowódca 52 Batalionu Remontowego Ziemi Człuchowskiej w Czarnem, Andrzej Modrzejewski – dyrektor Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinku, ks. por. Włodzimierz Skoczeń – proboszcz parafii wojskowo-cywilnej w Czarnem, a także wiele znanych i lubianych w tym mieście osób. Przeprowadzono głosowanie, w którym – prócz nauczycieli i pracowników placówki – wzięli udział także uczniowie i ich rodzice. Dzięki nim „Inka” została wybrana na patrona zespołu szkół.
Z tego wyboru dumny jest burmistrz Czarnego Piotr Zabrocki, który w rozmowie z „Polską Zbrojną” przypomina, że „Inka” była związana z Pomorzem, a w sierpniu tego roku szczątki jej i ppor. Feliksa Selmanowicza „Zagończyka” zostaną uroczyście pochowane na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku. – Życie „Inki” jest przykładem bohaterstwa, wielkiego honoru, niezłomności i odwagi. Musimy dbać o postawę patriotyczną naszej młodzieży, dbać o to, by młodzi wiedzieli i pamiętali o poświęceniu osób, dzięki którym dziś możemy żyć w wolnej Ojczyźnie – podkreśla burmistrz Czarnego.
W trakcie uroczystości nadania imienia Zespołu Szkół w Czarnem została także odsłonięta i poświęcona pamiątkowa tablica ze srebrnym sercem dla „Inki”, w środku którego znajduje się ziemia z odnalezionego grobu niezłomnej sanitariuszki.
W uroczystości wzięli udział przedstawiciele resortów obrony narodowej i edukacji, parlamentarzyści, żołnierze Wojska Polskiego, a także siostrzenica „Inki” Danuta Ciesielska.
Jak zauważa Piotr Szubarczyk, historyk z Biura Edukacji Gdańskiego Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej, to już siódma szkoła, która przyjmuje „Inkę” za patronkę. Ósmą stanie się 3 września, w urodziny niezłomnej sanitariuszki, I Liceum Ogólnokształcące we Wrocławiu. – Sanitariuszka wileńskiej AK Danuta Siedzikówna „Inka” dziś „podbija” Polskę – podkreśla historyk w rozmowie z „Polską Zbrojną”. I przybliża historię pomorskiej miejscowości, która teraz postawiła „Inkę” młodzieży za wzór. – Sześciotysięczne miasteczko Czarne (niem. Hammerstein) leży na przedwojennym pograniczu polsko-niemieckim, 170 kilometrów na południowy zachód od Gdańska. Lokowane przez Krzyżaków już w XIV wieku, było ich twierdzą. Po II pokoju toruńskim miasto polskie, królewskie. Hetman polny koronny Stanisław Koniecpolski pogonił stąd Szwedów po zwycięskiej bitwie rozgrywanej 12 – 17 kwietnia 1627 roku. Od 1772 pod zaborem pruskim, do Polski wróciło dopiero w 1945 roku. W czasach PRL znane było z ogromnego więzienia (krwawy bunt więźniów w grudniu 1989), garnizonu wojskowego i poligonu. Stacjonowali tu także sowieci. Rodziny wojskowych i funkcjonariuszy więziennych zdominowały miejscowe społeczeństwo – mówi Piotr Szubarczyk. Zaznacza również, że młodzież w całej Polsce kocha „Inkę”, a rodzice doceniają wychowawczą, uniwersalną wymowę jej przesłania, zawartego w jej ostatnim więziennym grypsie: „Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba”. – Mam nadzieję, że z czasem zrozumie to także jedna z nauczycielek, która dzień przed uroczystością tłumaczyła uczniom, że ich obecność na ceremonii nadania imienia szkole nie jest konieczna! – mówi historyk, który również wziął udział w piątkowym wydarzeniu.
Danuta Siedzikówna urodziła się 3 września 1928 roku w Guszczewinie. Mając 15 lat wstąpiła do Armii Krajowej, od 1946 r. służyła w szwadronie 5 Wileńskiej Brygady AK mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” jako łączniczka i sanitariuszka. Aresztowana, po ciężkim śledztwie została skazana 3 sierpnia 1946 na śmierć przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku. Rozstrzelano ją trzy tygodnie później. Na moment przed śmiercią krzyknęła: „Niech żyje Polska!”. Jej szczątki zostały odnalezione rok temu na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku przez badaczy IPN, m. in. prof. Krzysztofa Szwagrzyka.
autor zdjęć: Andrzej Remus
komentarze